Dagje van tegenstellingen

Vanmorgen weer goed wakker worden in de backpack in Cape Town. Vorige keer zaten we hier in de regen, maar nu kunnen we genieten van een schitterend uitzicht op de Tafelberg. Zouden we de daar ook nog bovenop staan?
In ieder geval stappen we na een ontbijtje, wat klaar staat op de pooltafel, weer bij Johnny de bus en worden we afgezet bij the Waterfront om naar Robben Island te gaan. Het blijkt dat we niet de enige school zijn. We rennen de boot op en toch zit het boven al vol. Jammer.
20 minuten later zetten we voet op Robben Island. Met de nodige informatie vooraf is het toch een bijzonder moment. We worden allemaal naar de bussen geleid waar we vertrekken voor een rondrit over het eiland. We hebben het geluk dat er een feestelijke bijeenkomst/herdenking is voor de islamitische bijeenkomst, dus het grauwe aanzicht van de gevangenis wordt rijkelijk vervangen door de kleurige wapperende vlaggetjes aan de moskee en met prachtig gezang.
In de rondleiding zien we vele dingen. De gids praat alleen wel heel veel en met zijn accent is het Engels maar moeilijk te volgen voor de leerlingen. Er is ook geen tijd om iets te vertalen, want als de gids niets verteld over Robben Island, dan is hij geïnteresseerd in het dameshockeyteam wat in de bus zit. niet alleen de gids trouwens. We mogen even de bus uit en zo kunnen we heel even in het kort vertellen wat we allemaal gezien hebben. Gelukkig wordt het nu een beetje duidelijker en begrijpt iedereen het nut van het hoopje stenen war we voorbij zijn gereden. Deel twee van de rit verloopt niet veel anders, veel praten, veel zien, maar weinig begrijpen.
We stappen uit voor de gevangenis waar een ex-gedetineerde op ons staat te wachten. Deze man praat over zijn eigen ervaringen. Het is heel erg mooi om te horen, maar moeilijk te verstaan, zeker onder het gezang vanuit de moskee. Dat het moeilijk te verstaan is blijkt wel uit de vraag om een nagelschaartje op het moment dat hij verteld op welke manieren hij allemaal is gemarteld omdat hij informatie achterhield. We gaan de cellen in waar een lang verhaal ons te wachten staat. Aan het einde vinden we dan even tijd om alles even te vertalen. Een hoop wordt duidelijk en we kijken nog even rond in de douche cq. studeerkamer. We gaan de groep achterna, maar die is nergens meer te vinden. Op de gok maar een kant op. We komen op secties waar we niet moeten/mogen zijn, maar we hebben in ieder geval meer gezien dan de rest van alle toeristen, haha. We sluiten weer aan bij de groep. We luisteren naar het verhaal, maar we hebben meer last van de warmte. Langs de cel van Nelson Mandela naar buiten en “de tour” zit er ook voor ons op. Voor iedereen iets anders wat is blijven hangen. Het is goed dat we er geweest zijn, maar voor veel van ons nog niet helemaal duidelijk welk stukje geschiedenis zich daar allemaal heeft afgespeeld.
Misschien zitten we ook wel met ons hoofd bij de middag, want we hebben afgesproken om te gaan winkelen. We komen aan in een megawinkelcentrum. Het is enorm en ze hebben er alles. Dit is natuurlijk ook Zuid-Afrika. Niets te merken van enige armoede. Aan het einde van de middag komt iedereen weer bij elkaar en heeft iedereen wel iets gekocht. Behalve Danielle. Zij moet dan ook “voor straf” een Afrikaanse delicatesse “biltong” eten. Dat wordt een hilarisch momentje in de bus, want dat spul is gewoon echt niet te **eten.
We gaan genieten van het laatste avondje.